Την ζηλεύουν οι νεράιδες των παραμυθιών που αυτή υπάρχει στον κόσμο τον πραγματικό, την ζηλεύουνε οι πριγκίπισσες του Disney θέλουν ότι έχει κι ότι έχουν δεν θέλει. Την ζηλεύουν οι θεοί του Ολύμπου μια θεά, ανάμεσα σε λίγους, την ζηλεύει και η ίδια η Μόνα Λίζα γιατί σαν το βλέμμα της ξανά δεν είδα, την ζηλεύουν κι οι ίδιες οι νύχτες που δεν κοιμούνται γι’ αυτήν οι ξενύχτες, την ζηλεύουν οι στίχοι μου που γι’ αυτήν γράφει μόνο το μολύβι μου, την ζηλεύει η χαρά μου που γι’ αυτήν δακρύζει η ματιά μου, την ζηλεύουν οι ουρανοί που στη θωριά τους βλέπω τη δικιά της μορφή, τη ζηλεύει το ποτό μου αφού στην υγειά της το πίνω και μόνο. Την ζηλεύουν οι λέξεις που γράφω απάνω στο χαρτί αφού ότι κι αν γράψω, το όνομα της θα σχηματιστή, την ζηλεύουν όλου του κόσμου οι Μούσες αφού την αγάπη μου οι στίχοι μου υμνούνε.
