Δεν θέλω κοντά μου καμία και κανέναν σας, δεν θέλω να γίνω η αλήθεια μες το ψέμα σας. Δεν γουστάρω η ζωή μου να γίνει θέμα σας μια ιστορία που θα λέτε για να περνά η μέρα σας. Δεν θέλω να είμαι η πληγή που θα λες στη μητέρα σου κι ο λόγος που θα σε δει να κλαις ο πατέρας σου, ο λόγος που θα τα πάρει ο αδερφός σου αφού δεν ήμουν εντάξει όσο ήμουν στο πλευρό σου. Δεν θέλω δουλειές με μέλλον και καριέρες, δεν θέλω τα πλούτη και τις άνετες μέρες, δεν θέλω, γιατί δεν βρίσκω καλύτερες μέρες δεν υπάρχουν για μένα απ’ αυτές πιο χαρούμενες μέρες. Δεν θέλω άλλους φίλους γιατί έχω όσους χρειάζομαι δεν θέλω αδέρφια ξένα γιατί τα χάνω όταν τα χρειάζομαι. Δεν θέλω άλλους κολλητούς, είμαι εντάξει και μ’ όσους έχω βγαίνει τέλεια η πράξει. Δεν θέλω πτυχία, χαρτιά πάνω σε κάδρα, δεν θέλω το φως έμαθα μες τα σκοτάδια, δεν θέλω χρώματα, μου φτάνουν τα μαύρα μα στην κηδεία μου πίστεψε το θα φοράω άσπρα. Δεν ζητάω συγνώμη πλέον όπως παλιά κι ούτε ζητάω από καμία να μου πει πως μ’ αγαπά. Δεν ρωτάω κανέναν αν του έλειψα ή αν είναι καλά και το γουστάρω που την είδα κι εγώ εγωιστικά. Δεν λέω το σ’ αγαπώ, ούτε στην αδυναμία, δεν μοιράζομε με κανέναν την πίκρα, δεν κρατάω τη χαρά, την αφήνω στη γείρα, δεν σε παίρνω για να ‘ρθείς πλέον τη νύχτα. Ναι! Έχω ξυπνήσει, δεν έχω ξεφύγει. Ναι! Είμαι ζωντανός, δεν υπάρχει γυρισμός. Όχι! Δεν ζω μονάχος, έχω τη μοναξιά μου. Όχι! Δεν είμαι βράχος, μα ‘χω πέτρα στην καρδιά μου.
