Ένα κομμάτι σήμερα για σένανε μητέρα είναι το δώρο σου αυτή η έμπνευση που γεννιέται για μένα… Ένα όμορφο τραγούδι γραμμένο για σένα δώρο αυτά τα λόγια, το χαρτί και το μελάνι απ’ την πένα… Κάθε φορά μητέρα που βγαίνω στ’ ανοιχτά και με πιάνει η μπόρα σπάζοντας μου τα πανιά γίνονται οι συμβουλές σου στα χέρια μου κουπιά και με βοηθάνε να βγω στη στεριά μα επικρατή ομίχλη κι η πυξίδα έχει χαλάσει τότε γίνεσαι φάρος που φωτίζει στο σκοτάδι δείχνοντας μου το δρόμο για το λιμάνι φωτίζοντας μου τον μέχρι και να χαράξει Κι όταν κύμα με χτυπάει στη διαδρομή και πέφτω στο νερό Χωρίς καθόλου στα πνευμόνια αναπνοή και κοντεύω να πνιγώ γίνεσαι οξυγόνο στα πνευμόνια μου για να μπορώ ν’ αναπνεύσω και στο βυθό να μην χαθώ κι αν κάτι κάτω ακόμα με τραβά κι η ψυχή μου αυτή τη μάχη να νικήσει αδυνατά γίνεσαι δύναμη ψυχής και δίνοντας μου αποθέματα καρδιάς που με βοηθάνε να βγω στην επιφάνεια να μην πνιγώ στ’ ανοιχτά κι όταν επιτέλους μάνα φτάσω στη στεριά έχοντας όλα τα συναισθήματα νεκρά έχοντας εξαντλήσει όλα τα αποθέματα που έκρυβα μέσα μου και περιμένω να τελειώσω στη στεριά μαζί με το ψέμα μου εμφανίζεσαι απλά μπροστά μου και απλά με κοιτάς ανοίγοντας τα μάτια και σε βλέπω να στέκεσαι μπροστά τότε θυμάμαι γιατί γινόσουν όλα αυτά κατανοώντας γιατί θέλησες και έπρεπε να ζήσω ξανά μάνα σ’ ευχαριστώ για όλα όσα με δίδαξες όλο αυτόν τον καιρό σ’ ευχαριστώ και τώρα περήφανα στέκομαι στο δικό σου πλευρό κι ότι και να ‘ρθει τώρα μάνα δεν φοβάμαι να το πολεμήσω όσο σ’ έχω στο πλευρό μου μάνα μου ποτέ δεν θα λυγήσω.
