Δεν μ’ αγάπησες ποτέ, πες μου τη κάνω μαζί σου, εγώ στο να σε βρω κι εσύ στη φυγή σου, εγώ στο να σωθώ κι εσύ τη ζωή σου, εγώ στο παρόν κι εσύ στην εποχή σου. Πες μου γιατί είμαστε ακόμα μαζί αφού στον πόνο με σπρώχνεις όλο και πιο πολύ κι όταν πάει να κλείσει μου ξανά ανοίγεις την πληγή και μου καταστρέφεις κάθε χαρούμενη μου στιγμή. Πες μου γιατί σέ ότι με πληγώνει με κρατάς κολλημένο κι όταν λέω να φύγω, πάντα πίσω να τρέχω, σ’ ότι με σκοτώνει κοντά του να μένω κι όσο με ρίχνει εγώ να το υπομένω. Πες μου που χάνεσαι όταν σε έχω ανάγκη και γιατί δεν θυμάμαι έστω ένα σου χάδι, γιατί δεν μου έδειξες ποτέ της σωτηρίας σημάδι κι όταν μόνος μου την βρω είναι πλέον στάχτη. Γιατί να είμαι ακόμα κοντά σου, αφού ένιωθα όμορφα όταν ήμουν μακριά σου, μα και περίεργα γιατί ολοκληρωμένος δεν ήμουν γι’ αυτό και σ’ έψαξα και σ’ έφερα πάλι μαζί μου, Τώρα γιατί με πουλάς τόσο φτηνά και μ’ αφήνεις σε μια ψυχρή αγκαλιά, γιατί μου γνωρίζεις βλέμματα θολά και με βάζεις να κάνω λάθη χθεσινά, Γιατί με βάζεις να επιμένω στο ότι δεν αξίζει γιατί όσα έδιωξα μου ΄χουν κιόλας λείψει, στην επανάληψη γιατί να ζω τον ίδιο πόνο και σε κάθε επεισόδιο να βιώνω τον πόνο.