Δεν είναι πλέον αθώα η πένα μου πατέρα μην ψάχνεις το γιατί τα κομμάτια μου είναι βαμμένα με αίμα, συναισθήματα και γαλήνη από λάθη σκοτωμένα, μα ηρεμώ σου λέω όταν φτύνω το ψέμα. Όταν χάνομαι μέσα σε αλήθειες κι αγαλλιάζω όταν λύνω όλες τις πίκρες, όταν μαζεύω κοντά μου όλα τα λόγια μου που τα έζησα περπατώντας τα με τα πόδια μου, τα όνειρα μου πατέρα μεγάλωσαν ποτίστηκαν με εμπειρίες και άντρωσαν. Δεν κρύβω την αλήθεια μου κάτω απ’ τα σεντόνια μα την γράφω σε χαρτιά να φανεί μέσα στα χρόνια, γι’ αυτό όλοι αναρωτιούνται τι συμβαίνει τι μαζί μου τρέχει και φέρομαι έτσι. Τη στ’ αλήθεια φταίει και με χάνετε, γιατί χάνομε σε σημείο να με ψάχνετε. Μην ρωτάς πατέρα γιατί η ζωή μου έγινε έτσι αν σου απαντήσω τώρα θα νιώθω μετά ψεύτης, αν σου απαντούσα στο χθες θα ήμουνα φταίχτης, θα σου απαντήσω στο αύριο για να μην υποφέρεις. Μην υποφέρεις όμως τώρα που σπάω τα ρολόγια, τώρα που νικάω το χρόνο χωρίς κάλπικα λόγια, που πολεμάω στρατούς χωρίς πολεμοφόδια μόνο με μια πένα και 2 σπασμένα πόδια. Πατέρα δεν με έχασες σου λέω είμαι εδώ και μπορώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη κατάματα να κοιτώ κι αν πέφτω πατέρα μου στα χαμηλά είναι που θέλω ν’ αναμετρηθώ με τη δύναμη της θέλησης μου, πόσο γρήγορα μπορώ να σηκωθώ. Πατέρα θα είμαι εδώ κι ας μην μαθαίνεις νέα μου είναι δυσνόητη για σένα αυτή που σήκωσα σημαία μου, αδιανόητα τα λόγια μου και τόσο μπερδεμένα και στο χαρτί μου πατέρα ποτέ δεν είπα ψέμα.
