Κι έτσι έγινε η αρχή... με κοίταξες κι ήταν σα 'να μ' είδες στην ψυχή σου άνοιξα την πόρτα της, να δεις πιο καθαρά μα δεν τρόμαξες απ΄ την πολλή της σκοτεινιά κι ήσουνα πρόθυμη να μπεις εκεί μέσα να τη φωτίσεις με δάκρυα και γέλια σε κάλεσα λοιπόν σε δείπνο να σου γνωρίσω τις πληγές μου μα δεν σε τρόμαξαν καθόλου του ονείρου οι ουλές μου τώρα είσαι δίπλα μου και βαδίζουμε μαζί και να το ξέρεις μωρό μου πως είναι μόνο η αρχή μην ξεχνάς όμως πως είναι δύσκολος ο δρόμος να μην τα παρατήσουμε χωρίς να υπάρχει λόγος κι αν καμιά φορά σου φέρομαι επιπόλαια συγχώρα με, μα να σε πληγώσω δεν το 'θελα αυτά τα μάτια είναι αμαρτία να δακρύζουν κάθε δάκρυ σου αγίασμα, αμαρτίες να κοινωνήσουν κι ότι κι αν λέω είναι επειδή το νιώθω οι λέξεις μου μετρημένες κι όσα φέρνει ο λόγος μπορεί στα λόγια να σου φαίνομαι λίγος μα ότι κι αν πω το κάνω πράξει μέχρι να λυγίσω κι όταν λέω θέλω να'μαι μαζί σου είναι επειδή θέλω να 'μαι μαζί σου ... μόνο μαζί σου
