Άκουσα αδερφέ μου να μιλάνε για μένα, μέρα με τη μέρα κι ένα πιο μεγάλο ψέμα. Στη πλάτη μου φορτώνουνε τα λάθη τους για να ξαποστάσουν απ’ τα πάθη τους κι όσα δεν μπορούνε ν’ αντέξουν τα πετάνε μπροστά μου να τα ξεμπερδέψω. Κρίνοντας σαν δικαστές τις αποφάσεις μου και με στιγματίζουν απ' τα πάθη μου κι αποφασίζουν πως οι επόμενες οι πράξεις μου θα 'ναι και τα επόμενα τα λάθη μου. Σε μια παράσταση είδανε μόνο το τέλος μα πως να κρίνουνε αν δεν είδανε το έργο; Αν δεν βαδίσανε το δρόμο που περπάτησα και δεν έζησαν για λίγο τη ζωή που έζησα κι είδαν εντέλει μόνο που σταμάτησα... ίσως και να πούνε κιόλας πως τα παράτησα ...πως να με κρίνουν...;;; και με τα επιχειρήματα που δίνουν δεν με πείθουν μα το χειρότερο είναι πως τις διαδίδουν κι αλήθεια αρχίζουν να με εκνευρίζουν γιατί εγώ με ξέρω καλά, έζησα μαζί μου και με θυμάμαι από παλιά. Είδα να μου φορτώνουνε λάθη κι όσα δεν αντέχανε πάθη, εγώ είδα το έργο όλο απ' την αρχή κι είδα πως κατέληξα στην απόφαση αυτή. Περπάτησα μαζί μου σ' εκείνο το δρόμο και με στοίχειωσε κι εμένα ο τρόμος. Έζησα κι εγώ για λίγο τη ζωή μου και δεν άντεξε στιγμή η ψυχή στο κορμί μου. ¨…Βρέθηκε νεκρός θα πούνε στη αυλή του, δεν τον άντεξαν θα λέγαν η ψυχή του τον χωρισμό απ' την καλή του και γι' αυτό έβαλε τέλος στη ζωή του.¨ Αυτό θα πουν αυτοί που δεν με ξέρουν, αυτό λεν κι αυτοί που λεν πως με ξέρουν, αυτό θα πουν, γιατί αυτό θεν' να πιστέψουν κι αυτό θα λένε μέχρι να το πιστέψουν. Έτσι με κρίνουν χωρίς να με γνωρίζουν κι εγώ τους αφήνω με ψέμα να γεμίζουν τα σάπια εγώ τους και τον ψευτοεγωισμό τους, αυτούς που δεν γνωρίζουν καν τον εαυτό τους. Εγώ ξέρω… και την αλήθεια υποφέρω, την κρατάω για μένα και δεν ζώ μέσα στο ψέμα…
