Θα μπορούσα να σου γράψω τραγούδια αγάπης, ρομαντισμού και λόγια, λόγια, λόγια μα φτάνει, ξεκίνησα να σου φτιάχνω ένα κήπο θυμάσαι; Θα σ’ άφηνα εκεί τα βράδια για να κοιμάσαι. Όσο θα έφτιαχνα ένα κάστρο γεμάτο απ’ αγάπη που θα κρατούσε έξω από τα τοίχοι όλα τα λάθη. Μέχρι να το έχτιζα ήξερες πως μας περίμεναν πάθη ήξερα πως θα έκανα και πως θα έκανες λάθη μ’ αυτό δεν το φανταζόμουνα πως θα υπάρξει πως το τέλος μας πλησιάζει και μας φτάνει. Ο κήπος στο ¨για¨ σου άρχισε να μαραίνετε και τα λουλούδια πεθαίνουν και ξεραίνονται. Τα πουλιά δεν κελαηδάνε όπως πριν σιγοκλαίνε και μουρμουρίζουν ντροπή, δεν μυρίζει γιασεμί και της αγάπης οσμή, παρά μόνο στάχτη που άφησε η φωτιά σου που έβαλες απλά με το απλό το ¨για¨ σου. Μα κράτησα ένα σπόρο στο χέρι, μια τελευταία ελπίδα και σου την δείχνω στην παλάμη μου μέσα, κοίτα. Θα αναπνέει για όσο την κοιτάς μα θα πεθάνει το ίδιο βράδυ αν δεν έρθεις, μα θα ζήση για πάντα αν θα έρθεις.
