Είναι περίπλοκο να γράψω για όλα αυτά που μέσα μου έχω μα ακόμα με το μέσα μου άγρια παλεύω για να το εξημερώσω, να το ημερέψω και πίστεψε με μάτια μου αντέχω. Όταν τα βράδια φτάνουν στο ζενίθ και δεν μ’ αγγίζεις δεν τ’ αντέχω δίπλα μου να είσαι και στην αγκαλιά μου να μην σε έχω στα δύσκολα πολλές φορές προτρέχω και με ματωμένα συναισθήματα καρδιά μου τα καταφέρνω. Το πως αντέχω κάθε φορά που μοιάζεις σα να με μισάς μια φωνή στ’ αυτιά μου λέει πόσο με αγαπάς, κι έτσι ηρεμώ και σε ηρεμώ ακουμπώντας σε απαλά κι αργότερα νικητές κάνουμε έρωτα τρυφερά. Δεν αντέχω όμως να μην με αγαπάς να μην ζεις τη μέρα μου και να μην με ακουμπάς τα βράδια όταν ξαπλώνουμε να μου μιλάς και στα όνειρα μου ακόμα το χέρι να μου κρατάς. Αντέχω καρδιά μου να σε αγαπήσω όσο ίσως δεν αντέχεις να σε κρατήσω τόσο σφιχτά ακόμα και με σπασμένο το χέρι, αντέχω ψυχή μου να μου σπάσεις την καρδιά αν στο τέλος της μέρας ακόμα μ’ αγαπάς.
