Είναι η νύχτα η πρώτη, μέσα στο κελί δεν ξεχνάω το πώς και το γιατί βρέθηκα εκεί, από επιλογή, ίσως να 'ταν κι η λύση η πιο απλή ίσως πείστηκα πως θα 'τανε καλύτερα εκεί. Εκεί τουλάχιστον δε με νοιάζει αν το φεγγάρι αργή ή αν δεν έχει ακόμα το σκοτάδι παντού απλωθεί όμως εδώ μέσα είναι πάντα όλα σκοτεινά κι όσα με τρομάζουν είναι τα πιο φωτεινά. Κλειδωμένο το κελί με το κλειδί της καρδιάς μου αυτό που 'χα δώσει κάποτε σε μια κοπελιά μου το 'χε βάλει μαζί με τ' άλλα της κλειδιά μα κάπου το 'χασε σε κάποια νησιά. Το βρήκε ένα απ' τα δαιμόνια μου και το 'χε μαζέψει λέγοντας πως αυτός κάποτε θα επιστρέψει και καλά το είχε φυλάξει κάπου στο σκοτάδι αφήνοντας ανοιχτή την καρδιά μου να μπαίνει όποιος λάχει. Οι τοίχοι έχουν επάνω φωτογραφίες μικρές, πικρές, παράξενες ιστορίες με άτομα που λέγαν πως θα 'ταν πάντα εδώ μα ποτέ τους αυτά δεν μου 'παν το σ' αγαπώ. Με άτομα που έζησα τα πάντα, όσα θυμάμαι μα λέω είναι άνθρωποι, ίσως και να ξεχνάνε άτομα που με βοήθησαν να βρω τον ίσιο δρόμο κι όταν επιτέλους τον βρήκα με κεράσανε πόνο.
