Δυο μήνες σχεδόν μακριά από σένα μα οι στίχοι αυτοί δεν μιλάνε για μένα οι στίχοι μου πλέον μοιάζουν σε σένα και σε δυο μάτια δακρυσμένα… θα προσπαθήσω αλήθεια να το παλέψω δεν ξέρω όμως στ’ αλήθεια πόσο θα αντέξω θέλω να σε πάρω, να σου μιλήσω λίγο ν’ ακούσω τη φωνή σου και να κλείσω να δω πως περνάς τώρα μακριά μου κι αν όντως περνάς πιο ωραία, θα είναι χαρά μου αν είσαι καλύτερα που με άφησες μαγκιά σου κι αν δεν ματώνει στα κρυφά η καρδιά σου. Η μέρα μου από το πρωί της μέχρι το βράδυ γεμάτη πρώτα δουλειά μετά δουλειά και την άλλη τα ίδια πάλι όλοι μέρα με κόσμο, γέλια, χαρές, θα πεις χαλάλι μα το βράδυ με περιμένει σπίτι ένα άδειο κρεβάτι είναι πολλά αυτά που γίνονται, κι αυτά που περνώ μα δεν είσαι εδώ μαζί μου να τα μοιραστώ ούτε καν στο τηλέφωνο δεν μιλάμε να στα πω είδη πέρασε ένας μήνας που έχω να σε δω. Ψάχνω μέσα στα λόγια που μου είπες μήπως και σε βρω μα ήταν όλα ψεύτικα και δεν μπορώ απ’ αυτά να πιαστώ ήτανε διαφορετικά όταν ήσουνα εδώ μα την χαρά μου τώρα που έφυγες έχω καιρό να τη δω. Αν είσαι εντάξει που έφυγες σου λέω αλήθεια θα χαρώ μα αν σε ακούσω να κλαίς θα έρθω να σε βρω αν μάθω πως πληγώθηκες θα γκρεμίσω ουρανό μόνο και μόνο για να μπορέσω να σε βρω να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω πως για σένα εγώ, είμαι ακόμα εδώ κι αν καρδιά μου το θες ακόμα, ξανά θα χαθώ από τα δυο σου μάτια θα εξαφανιστώ. Απλά δεν άντεχα να σε νιώθω να πονάς και να μην είμαι εδώ μα δεν ξέρω ακόμα αν για σένα αυτό είναι και τόσο αρκετό πλέον το πορτρέτο που είχες για μένα στη καρδιά σου είναι κενό και όσο κι αν ψάξω εκεί μέσα, δυστυχώς πουθενά δεν θα με βρω άδειασες την κορνίζα κι είναι πλέον κενή όπως μοιάζει τώρα κι η δικιά μου ψυχή.
