Αυτά που διαβάζεις δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ -είμαστε κι οι δυό μας μαζί. Στο μυαλό σου τρυπώνω και σου κλέβω τις σκέψεις όταν σφραγίζει το δικό μου και δεν μου βγαίνουν λέξεις. Σκέψεις που με συντροφεύουν όταν με πιάνουν τα χαλάσματα Κι αργότερα στίχοι που μου δείχνουν τα περάσματα – τα περάσματα. Τα όμορφα λόγια που μ’ αγάπη μου χάρισες σαν αφημένες ευχές απ’ την καρδιά σου τ’ άφησες τα ‘χω βάλει σαν Αρχάγγελο απάνω στο λαιμό μου και τα φυλάω σαν ένα σπάνιο φυλαχτό μου. Κάποτε τα δίνω σαν συμβουλές άλλοτε μου κλείνουν τις πληγές πληθαίνοντας μου όλες τις χαρές κι άλλοτε με συντροφεύουν όταν με πιάνουν μοναξιές. Και στο τέλος ομορφιά μου κράτησα τα μάτια σου τα δυό πιο πολύτιμα πετράδια σου που κοιτάνε μέσα στην ψυχή μου και ρωτάνε με το βλέμμα τους τι σέρνω μαζί μου. Μα γαληνεύουν όταν μιλάνε μαζί μου με κρυφές ματιές απ' τη ψυχή μου και ομορφαίνουν όταν χαμογελάς, όταν το κάνεις χαμογελάν κι αυτά και μου γλυκαίνουν τη καρδιά τα νιώθω πάνω μου σα'να με φυλάν… Θα κλείσω το κομμάτι ξομολογώντας σου κάτι… Όταν τις νύχτες ακούω τη σιωπή ακούω τη φωνή σου σαν κάτι θέλει να μου πει και τότε ησυχάζω. Και μέσα στο μαύρο βλέπω ακόμα το βάθος αυτού του δρόμου που διανύω κι είσαι ο λόγος που τις σκέψεις μου ακόμα ξετυλίγω κι όταν ακούω την φωνή του ήλιου που δύει ξέρω, πως την ακούμε μαζί…
