Ένα μεγάλο ξαφνικό εμφανίστηκε μπέρδεμα και σε μια κατάσταση αναπάντεχα βρέθηκα, ανάμεσα στις σκέψεις του μυαλού για το ¨εγώ¨ να μου γεννάει ξανά τον κακό μου εγωισμό. Αυτόν που με κάνει να σκέφτομαι μόνο εμένα να μιλάω στο χαρτί μου και σε άλλον κανέναν, να μην μοιράζομε τα όλα όσα περνώ να μην παίρνω κάποιον φίλο να τα πω. Δεν φταίνε αυτοί αλλά μόνο εγώ κι αν φταίνε δεν τους το χρεώνω αυτό, αν φταίνε που χαθήκαμε και το ‘χω καταλάβει μπράβο τους, μαγκιά τους, απλά τελείωσε η φάση που είχαν αυτοί κι εγώ μεταξύ τους κι αν με ξέραν γνωρίζουν τη σκεπτική μου. Αλλά αν φταίω εγώ αναλαμβάνω τις ευθύνες χωρίς υπεκφυγές ή να στήνω κομπίνες, αναλαμβάνω τα λάθη μου κι απλά αποχωρώ κι αν είναι εντάξει μαζί μου, δεν είμαι εγώ. Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου που μ’ άφησε να τους πληγώσω, κι απ’ όσο με ξέρω κι αυτό στον εαυτό μου το χρεώνω, πιο πολύ απ’ όσο χρεώνω αυτούς γι’ αυτό γίνομε καθρέφτης σ’ αυτούς. Φίλε μου χαθήκαμε, χάθηκα ή χάθηκες; Έφταιξα που έφταιξες, γι’ αυτό με παράτησες; Μα αυτό δεν έχει πλέον καμία σημασία οι πράξεις μιλήσαν και δεν χωρά δικαιολογία. Ξέχασε λοιπόν αυτήν που είχαμε φιλία μπαίνει τέλος απλά με μια τελεία. Δεν με νοιάζει αν χρεώθηκες κι εσύ κάποιες τύψεις γιατί όσο σκέφτομαι τα λάθη σου, δεν θα μου λείψεις, κι αν θέλεις τη συγχώρεση μου, ξέχασε την δεν συγχωρώ καν αυτόν που βλέπω στον καθρέφτη, κι αν το νομίζεις ρώτησε τον, θα σε βγάλει ψεύτη κι αν τον ρωτήσεις, ρώτησε τον και για τον φταίχτη.
