Σαν μια στάλα της βροχής που πέφτει στη γη και κάθε πληγή ποτίζει που 'ναι ακόμα ανοιχτή πέφτει και γίνετε κομμάτια και την βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια και τότε νιώθω ότι ζηλεύω θέλω να γίνω ένα μ’ αυτήν και να ταξιδεύω. Θέλω να γίνω ένα με τη βροχή να ταξιδεύω και να σπάω σε κάθε στιγμή να ξεπλένω πληγές και παλιές αμαρτίες να πνίγω τις μικρές αηδίες και να ποτίζω τις πράξεις τις αγίες ν' ακούω από περήφανους κρυφές ιστορίες να λυτρώνω τους αδικημένους κι αμαρτωλούς και να τη σπάω συνεχώς στους περαστικούς. Θέλω να πάω όπου πάει κι αυτή να σπάω σε χίλια κομμάτια την κάθε στιγμή να ταξιδεύω και να πέφτω παντού στην θάλασσα ως την άκρη του πιο ψηλού βουνού σε κάθε χωριό που πεθαίνει απ’ την δίψα και σε κάθε γειτονιά που σκοτώνει η πείνα να πέσω και να σαρώσω αυτά που φτιαχτήκαν να πληγώσουν να πληγώσω. Να πέσω απ’ τον γκρίζο ουρανό σε μια πλούσια πόλη να φέρω μαρασμό να γίνω καταιγίδα στα ανοιχτά να βουλιάξω καράβια πολεμικά. Να γίνω ψιχάλες και να πέφτω απαλά σ’ όσους δεν τρομάζουν την κρύα νυχτιά να γίνω ήσυχη κι όμορφη συντροφιά σ’ αυτόν που βρίσκει στην βροχή μου ομορφιά. Να πέσω πάνω σε μάτια δακρυσμένα να διώξω τον πόνο να μην είναι λυπημένα να πέσω πάνω στο χώμα αδικοχαμένου τάφου να τον δροσίζουν οι στάλες με μνήμη κάπου κάπου. Να πέσω πάνω στην οροφή μιας σκοπιάς στον σκοπό ως το πρωί να κάνω συντροφιά να πέσω πάνω σε κάποιον προδομένο να τον ξυπνήσω να μην μήνη χαμένος. Θέλω να γίνω βροχή και να κυλίσω σε κάθε σημείο της γης και να μην σταματήσω.
