Είπα αυτό το βράδυ ένα κομμάτι να σου γράψω κι ας είναι λόγια μεθυσμένα στο χαρτί θα τα πετάξω ίσως να βρουν το δρόμο που οδηγεί στην καρδιά σου να σου μιλήσουν γλυκά, να ξαναμπούν στα όνειρα σου. Λόγια αφήνω με οίνο ποτισμένα και με μέλι γλυκό μπολιασμένα βγαλμένα από της καρδιάς μου τα βάθη μα δεν σε αγγίζουν και πάνε πάλι στράφι… Πίνω από το κρασί που μου έκανες δώρο τότε που όταν μ’ είχες μακριά σου ένιωθες φόβο τότε που με είχες στην καρδιά σου τότε που ζούσαμε μαζί τα όνειρα σου τότε που με έλεγες αγάπη σου, θυμάσαι; Τώρα χωρίς τη συντροφιά μου πες μου πως κοιμάσαι πες μου εσύ ότι πλέον πια δεν υποφέρεις ότι δεν με σκέφτεσαι όταν την θάλασσα αγναντεύεις. Πες μου πως ξέχασες τα τόσα δειλινά που τριγυρνούσαμε στους δρόμους αγκαλιά ή που επιστρέφαμε μαζί στο σπίτι αργά κοιμόσουνα στα πόδια μου με ένα χαμόγελο καρδιάς και εγώ οδηγώντας να σου χαϊδεύω τα μαλλιά που βλέπαμε ταινία και κοιμόσουν καρδιά μου γλυκά και να σου γράφω στιχάκια κοιτώντας σε απλά να τα βρίσκεις το πρωί και να τα διαβάζουμε αγκαλιά. Πες μου αν όλα αυτά τα έχεις ξεχάσει ή αν απλά σου πέρασε η φάση πες μου πως όλα αυτά μείνανε αναμνήσεις μέσα στου μυαλού σου τη λήθη πες μου πώς απλά θα έχεις κάτι να θυμάσαι όταν νιώθεις μόνη σου και δεν θα κοιμάσαι πως αυτά σαν φλόγα είναι που σχεδόν έχει σβήσει και νερό θα ρίξεις εντελώς πια να τη σβήσεις… Μα το καλύτερο είναι πως εσύ με έχεις λες αντικαταστήσει λέγοντας πως ζεις πράγματα που μαζί μου δεν είχες ζήση, μια παρέα και κάτι φίλοι καλύψανε το κενό μου και ανορθώσανε το πεσμένο εγώ σου μα πάω πάσο και δεν σε αδικώ που δεν με έχεις ανάγκη στο δικό σου πλευρό ..μόνος μου βάδισα προς τον γκρεμό κι έστω για λίγα λεπτά ένιωσα πως είναι να πετώ.
