Είναι η μέρα η πρώτη μακριά από σένα
μα αυτοί οι στίχοι δεν μιλάνε για μένα,
οι στίχοι μου πλέον μοιάζουν σε εσένα
και στα δυο μου μάτια τα θλιμμένα.
Θα προσπαθήσω να το παλέψω 
δεν ξέρω όμως πόσο θ’ αντέξω.
Θέλω να σε πάρω τηλέφωνο, να σου μιλήσω,
λίγο ν’ ακούσω τη φωνή σου και να το κλείσω,
να δω πως περνάς τώρα μακριά μου 
κι αν περνάς ωραία, θα ‘ναι χαρά μου
κι αν είσαι καλύτερα που μ’ άφησες μαγκιά σου 
κι όχι σαν κι εμένα που ματώνει η καρδιά μου.
Η μέρα μου απ’ την αρχή της είναι γεμάτη,
πρώτα σχολή, μετά δουλειά και τα ίδια πάλι.
Όλη μέρα με κόσμο, χαρές και γέλια, θα πεις χαλάλι
μα το βράδι με περιμένει σπίτι ένα άδειο κρεβάτι.
Είναι πολλά αυτά που γίνονται και αυτά που περνώ
μα δεν είσαι μαζί μου εδώ για να τα μοιραστώ. 
Ούτε καν στο τηλέφωνο δεν μιλάμε να στα πω 
είδη πέρασε μια ολόκληρη μέρα που ‘χω να σε δω
και μοιάζει σαν ένας χρόνος και πάω να τρελαθώ.
Ψάχνω μέσα στα κομμάτια μου, μήπως και σε βρω 
μα βλέπω πως μόνο με πίκρα μπορώ να εκφραστώ.
Αν είσαι εντάξει που χωρίσαμε τότε μακριά θα χαθώ
μα αν σ’ ακούσω να κλαις θα έρθω για να σε βρω.
Αν μάθω πως πληγώθηκες θα κινήσω γη και ουρανό 
να ΄ρθω να σε βρω, να σε πάρω αγκαλιά και να σου πω 
πως εγώ για σένα θα είμαι πάντα εδώ 
κι αν το θες ακόμα, ξανά θα χαθώ.
κι απ’ τα μάτια σου για ακόμα μια φορά και πάλι θα εξαφανιστώ 
αφού το πορτρέτο που ‘χεις για μένα στη καρδιά σου είναι κενό,
άδειασες την κορνίζα και είναι πλέον κενή
όπως είναι μακριά σου η δικιά μου ψυχή.