Μ’ αυτά και τ’ άλλα σου είπα πως έγραφα σα ‘να έλεγα σ’ ένα συγγραφέα πως ήξερα να διάβαζα, μου είπες πως κι εσύ αυτά που νιώθεις τ’ αποτυπώνεις στο χαρτί στις σκέψεις σου δίνεις μορφή και υπόσταση χωρίς την κοινή τους μορφή, όπως κι εγώ που φτιάχνω χαρακτήρες με τα συναισθήματα μου και ζωγραφίζω στο χαρτί με λέξεις ότι έχω μέσα στην καρδιά μου. Ο χημικός μας τύπος σ’ αυτό που λέγαμε χημεία τρελαίνετε μεγαλώνει κι αρχίζει να μπερδεύετε και να να παραφέρεται. 5 μέρες μετά… 5 μέρες γεμάτες με συνομιλίες από μηνύματα παίρνω όλες τις άκρες που μου ‘χες αφήσει από τα νήματα ξεσκονίζω το στυλό απ’ τη στάχτη και γράφω για σένα το 1ο σου κομμάτι, χωρίς ενδοιασμούς άνοιξα την καρδιά μου κι όλα όσα ένιωθα στα εσώψυχα μου μ’ ένα στυλό τα ζωγράφισα με λέξεις σ’ ένα χαρτί χωρίς να ξέρω αν αντέχεις. «Ένα κορίτσι που δεν ξέρω καθόλου μα θέλω να το γνωρίσω στο πέρασμα του χρόνου τόσο απλό σαν ένας μίτος τόσο περίπλοκο σαν σκιά μες τον ήλιο τόσο γλυκό μα και τόσο μπερδεμένο σα ‘να πατάς μαζί το γκάζι και το φρένο θέλω να μάθω τη κρύβουν τα μάτια της να δω το φώς μέσα στα σκοτάδια της θέλω να της πω τόσα που δεν άκουσαν τ’ αυτιά της με το στόμα κλειστό να μιλώ στην καρδιά της οι ματιές μας να κάνουν τόσο θόρυβο δίνοντας ζωή σε κάθε ένα όνειρο το παρελθόν της την έπνιξε στα ρηχά κι ίσως να τρομάζει να ‘ρθει μαζί μου στα βαθιά καήκαμε κι οι δύο μας μέσα στους βυθούς και στη στεριά βρεθήκαμε σπαράζοντας σε λυγμούς και μ’ όλα που περάσαμε και ζήσαμε στο χθες μας φτιάξανε αυτό που ήμαστε σήμερα στις ζωές μας ανέβαλα για χρόνια αυτή την γνωριμία μα έφτασε η στιγμή να γράψουμε τη δικιά μας ιστορία. Είμαι ανυπόμονος μα περιμένω όταν κάτι σωστά στη ζωή μου το θέλω.»
