Συγχώρα με αν το τραγούδι που σου γράφω είναι μακάβριο μα αλήθεια εγώ δεν ξέρω αν θα ζω μέχρι να έρθει το αύριο κι έτσι γράφω όλα αυτά που νιώθω έχεις φύγει από κοντά μου και κρυώνω γράφω για ότι έχω μέσα στην ψυχή μου κι είναι όλα σαν ερείπια αφού δεν είσαι μαζί μου κάθε βράδυ ξαπλώνω κι ονειρεύομαι το θάνατο μου να γίνω μια σκιά να ζω στο πλευρό σου ο θάνατος τώρα κοιμάται στο πλευρό μου έχει γίνει πλέον τώρα φίλος καλός μου κι ονειρεύομαι μαζί του το ταξίδι μας στην άλλη ζωή μου στο αιώνιο κι απέραντο σκοτάδι μα έτσι είναι και τώρα που ζω σ’ αυτή την πλάνη κι αν αύριο δεν καταφέρω να ξυπνήσω τουλάχιστον μπόρεσα να σου εξιστορήσω ότι έχω μέσα μου στα μάτια σου ν’ αφήσω και κάτι τελευταίο πριν στο κομμάτι λυγήσω σαν θα με κηδεύουν μην έρθεις να με κλάψεις ούτε καν στον τάφο μου καντήλι να μ’ ανάψεις κι αν όμως έρθεις στάξε δυο δάκρυα επάνω στο φέρετρο σαν κατεβαίνει μες το λάκκο να πάρω μαζί μου λίγη απ’ την ντροπή σου που κλαις αφού εσύ μου πήρες τη ζωή μου την σκότωσες κι ήρθες τώρα να την κλάψεις τουλάχιστον μείνε κι εσύ αν έρθεις να την θάψεις και μην βάλεις τα μαύρα δεν θα σου πάνε καθόλου βάλε χαρούμενα και μην αλλάξεις καν όψη προσώπου τάχα πονεμένη και πληγωμένη του πόνου εγώ την ψυχή μου την έντυνα με φορεσιά του διαβόλου μαύρα θα φοράω κι όταν τον ανταμώσω με περιμένει καιρό την ψυχή μου να του δώσω και τώρα σαν θα κατεβαίνω στον τάφο πες μου αν πονάς αν η ψυχή σου πληγώθηκε ή προσπαθείς να μην γελάς αν μετάνιωσες που παρέα μ’ έστειλες να κάνω του διαβόλου πες μου να τ' ακούσω όπως άκουσες το τραγούδι του πόνου. και βάζω τέλος όπως έβαλες στη ζωή μου είμαι στο τέλος με σκότωσε η πληγή σου.
