Αν μου έλεγες τότε την εποχή που μεγάλωνα
πως θα καταντούσαμε τώρα, θα σε μάλωνα
μεγάλωνα και πίστευα σε χαζά παραμύθια
σ’ αληθινούς τάχα ανθρώπους και σκουπίδια
μα τέρμα πια οι γαλιφιές και τα όνειρα
θα στα γράψω όπως τα βλέπω, ανθρώπινα,
γιατί κι εγώ ένα ψέμα είμαι μέσα στις απάτες
κι οι στίχοι μου πλέον σαν σβησμένες λαμπάδες.
Αν είσαι ακόμα ζωντανός χτύπα πένθιμα τις καμπάνες
ή αν όχι ξάπλωσε στο φέρετρο με ανοιχτές αγκάλες.
Αυτός δεν είναι ο κόσμος που μου είχατε πει
πως όταν μεγαλώσω θα ζήσω μέσα εκεί.