Ένα κομμάτι σήμερα για σένα μητέρα, είναι το δώρο σου αυτή η έμπνευση που δίνετε σε εμένα. Ένα όμορφο τραγούδι γραμμένο για σένα δώρο αυτά τα λόγια, το χαρτί και το μελάνι απ’ τη πένα. Κάθε φορά μητέρα που βγαίνω στ’ ανοιχτά και με πιάνει μπόρα σπάζοντας μου τα πανιά, γίνονται η συμβουλές σου στα χέρια μου κουπιά και με βοηθάνε να βγω στη στεριά Μα επικρατεί ομίχλη και η πυξίδα έχει χαλάσει τότε γίνεσαι φάρος που φωτίζει το σκοτάδι δείχνοντας μου το δρόμο για το λιμάνι, φωτίζοντας μου τον μέχρι να χαράξει κι όταν κύμα με χτυπά στη διαδρομή και πέφτω στο νερό χωρίς καθόλου αναπνοή και κοντεύω να πνιγώ γίνεσαι οξυγόνο στα πνευμόνια μου για να μπορώ να αναπνεύσω και στο βυθό να μην χαθώ κι αν κάτι κάτω ακόμα με τραβά κι η ψυχή μου αυτή τη μάχη να νικήσει αδυνατά γίνεσαι δύναμη ψυχής κι αποθέματα καρδιάς που με βοηθάνε να βγω στην επιφάνια, μην πνιγώ στ’ ανοιχτά κι όταν επιτέλους μάνα φτάσω ξανά στη στεριά έχοντας όλα τα συναισθήματα μου νεκρά, έχοντας εξαντλήσει όλα τ’ αποθέματα που έκρυβα μέσα μου και περιμένω να τελειώσω στη στεριά μαζί με το ψέμα μου, εμφανίζεσαι ξαφνικά μπροστά μου κι απλά με κοιτάς ανοίγοντας τα μάτια και σε βλέπω να στέκεσαι μπροστά. Τότε θυμάμαι γιατί γινόσουνα στην ιστορία όλα αυτά κατανοώντας γιατί θέλησες και έπρεπε να ζήσω ξανά. Μάνα σ’ ευχαριστώ για όλα όσα με δίδαξες όλο αυτό τον καιρό, σ΄ ευχαριστώ και τώρα περήφανα στέκομε στο δικό σου πλευρό κι ότι κι αν έρθει μάνα δεν φοβάμαι να πολεμήσω όσο σ’ έχω στο πλευρό μου ποτέ δεν θα λυγίσω.