Είναι αλήθεια τελικά αυτό που έλεγε ο Χατζής πως μοιάζουν τα πράγματα από ψηλά της γης, κοίτα μωρό μου τα σπίτια όντως σαν σπιρτόκουτα κι όσα μας ταλαιπωρούνε μες την ανισότητα. Αφού όταν ήμαστε στη γη τα κάνουμε τόσο μεγάλα τώρα από δω είναι σαν χαλί στα δικά μας τα μάτια. Είμαστε κάπου που δεν πιάνει μέτρημα ο χρόνος κάπου σε μια διέξοδο, σ’ έναν άλλο μακρινό τόπο. Μα κοίτα ματάκια μου πως μοιάζουνε έξω τα σύννεφα θα ήταν σαν χιονισμένα βουνά σε κάποια άλλα σύμπαντα, κοίτα μωρό μου αυτά τα πελώρια βουνά κοίτα πως μοιάζουν να ‘ναι τόσο μικρά, σαν τα προβλήματα μας τα καθημερινά το πόσο μεγάλο είναι κάτι τελικά μετρά από ποια οπτική θα το δεις τελικά και πόσο πιο μεγάλος είσαι απ’ αυτά. Ή μέχρι πόσο μπορείς να φύγεις μακριά μα εγώ προτιμάω να πετάμε ψηλά. Να σου λέω αγάπη μου κοίτα τα είναι στ’ αλήθεια τόσο όλα μικρά. Περνάμε πάνω από χώρες, θάλασσες και βουνά κι αλήθεια στα μάτια μου τα βλέπω όλα τόσο μαγικά, μα δεν είναι και τόσο αληθινά όσο αυτήν που σου κλέβω ματιά. Όσο ύψος και βάθος υπάρχει εδώ ψηλά είναι λίγο απ’ αυτό που έχεις στην ματιά κι αν ο ουρανός μοιάζει απέραντος μπροστά μου είναι πιο λίγο απ’ αυτό που κρύβεις μέσα σου καρδιά μου.
